Ik maak wat mee in saffraanstad Città della Pieve – la città dello zafferano – met een kleine 8000 inwoners op de grens van Umbria en Toscane. Zo zit ik afgelopen week bij een Engelsman thuis, die ik in m’n tijdelijke woonplaats heb ontmoet, een glas wijn te drinken. Hij had vlak voor de coronacrisis die in Italia fors heeft huisgehouden, een alleraardigst huis met een fenomenaal uitzicht gekocht, direct achter mijn appartement. Op de bovenste van de vier etages heeft hij, Peter, een orgel staan. Niet zomaar een, maar een orgel met drie klavieren en zes beeldschermen. Hij kan op dit instrument, dat hij in het Brabantse Klundert op de kop heeft getikt voor een bedrag waar normaal gesproken een vent van zijn leeftijd een Lamborghini voor aanschaft, 24 ‘virtual organs’ uit heel Europa tevoorschijn toveren. Eerst bepaalt hij dat hij het orgel in de Stephanuskerk in Hasselt wil horen. Dan drukt hij de virtuele toetsen in van de pijpen die hij wil openzetten. Bij sommige hoor je de schuif bewegen. Vervolgens dondert het Toccata van Bach de woonkamer binnen. Enfin, hij heeft dus een huis gekocht, waarin hij zijn orgel kan bespelen zonder de buren tot overlast te zijn.

Vlak voor Pasen kwam een Nederlandse vriend van mij naar Pieve om huizen te bezichtigen. Het was nog niet helemaal duidelijk wat hij wilde hebben, maar hij had een rij afspraken gemaakt met makelaars, dus de zoektocht naar een koopwoning kon beginnen vanuit het centraal gelegen Pieve. Ik wilde natuurlijk graag een dagje mee. De indrukken zijn overweldigend en tegelijkertijd slaat de twijfel toe. Bij mij zelfs al, terwijl het niet om mijn portemonnee gaat. Vrijwel elk huis is toe aan een fikse verbouwing, die steevast gepaard gaat met afspraken met aannemers, die deze vervolgens niet nakomen. Om over de eindeloze procedures voor het verkrijgen van de noodzakelijke vergunningen maar te zwijgen.

Zelf woon ik een deel van deze lente in een tweekamerappartement – een bilocale – binnen het historische centrum van Pieve. Omdat dit me zo goed bevalt heb ik voor volgend jaar een groter appartement geboekt en een maandje extra. Dan zit ik het volledige voorjaar in Pieve. Ik pas de ruimte aan mijn behoefte aan. Dat kan met huren (en dat is helemaal niet zo duur, maar dat hoeft niemand te weten).

Die vriend heeft inmiddels, na een aantal weken zoeken, zijn oog laten vallen op een huis in Umbria, ja zelfs in Città della Pieve. Sterker nog: bij mij aan de overkant van de straat. Het is echt waar. Ik kijk er zo op uit vanuit mijn raam. Een waanzinnig mooi huis met zelfs een tuintje met hetzelfde magistrale uitzicht als organist Peter heeft. Volgend jaar zitten we samen voor bar Fibonacci in het centrum van Pieve. Want het maakt niet uit of je koopt of huurt, het leven speelt zich af bij de koffie op het dorpsplein.

Bekijk de trailer bij deze column, die ik opnam bij de voordeur van mijn ‘bilocale’ in Città della Pieve: https://bit.ly/3FxoAlg