Het kwam almaar dichterbij. En nu is het zover. Het coronavirus heeft ook mij besmet. Komend weekend zou ik naar Indoor Brabant gaan, een paardenevenement in de Brabanthallen in Den Bosch. Gaat niet door. Althans niet voor mij. Niet omdat ik me ziek voel, maar omdat het evenement geveld is door het coronavirus. Sterker: de hele provincie ligt op apegapen. Nog even en Nederland wordt compleet lamgelegd. Dan gaat ons land net als Italië op slot. Deur dicht en in quarantaine! Een ander geen hand meer geven is nog tot daaraantoe. Elkaar voor de schenen schoppen in een mislukte footshake, alla! Een totaal verbod op aanraken gaat mij echter te ver. Straks is alleen contact per telefoon nog mogelijk. Sinds vandaag doet Trump ook z’n uiterste best om de economie te ontwrichten door het personenverkeer vanuit Europa naar de VS stil te leggen. 

Het coronavirus en de manier waarop we ermee omgaan maakt meer kapot dan ons lief is. Wordt het niet eens tijd dat we erover ophouden? De angst regeert op dit moment. Dat is nooit goed. Ik kan me niet voorstellen dat mijn beoordeling van het virus als bagatel uitsluitend voortkomt uit onwetendheid. Italianen laten zich de mond snoeren. Nederlanders toch niet? Het coronavirus brengt een schadelijke vorm van voorjaarsmoeheid met zich mee. Zullen we weer eens gewoon gaan doen?